Na het bericht van de turnbond (KNGU) zijn de meiden van de nationale selectie boos en teleurgesteld. Ze claimen dat misstanden tot het verre verleden behoren, en hopen dat mensen die jaren geleden slachtoffer zijn geworden hun carrières ongemoeid willen laten.
Is dat reëel of is dat leven in de ontkenningsfase? Is er sprake van cognitieve dissonantie?
Gezien de verklaring van Sanne Wevers denk ik dat de verklaring van ploeggenote Eythora Thorsdottir te rooskleurig is. Waar Wevers stelt dat er geen sprake is van fysieke mishandeling (maar mentale mishandeling niet ontkent én zelfs stelt dat er nog genoeg verbeterd kan worden) hoor je van Thorsdottir geen enkel kritisch geluid op de begeleiding van trainers en/of coaches. Dit roept bij mij wantrouwen op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten